اما مهندسی ژنتیکی انسان برای بقا در فضا یا سیاره‌ای دیگر چه معنایی دارد؟ رویکردهای متعددی در این‌باره وجود دارد. یکی از روش‌ها برای دست‌کاری فضانوردهای آینده، مهندسی اپی‌ژنتیک یا «خاموش و روشن کردن» وضعیت ژن‌های مشخص است. روش دیگر یا شاید بتوان گفت عجیب‌ترین روش، ترکیب DNA گونه‌های دیگر معروف به خرس آبی با سلول‌های انسان است؛ به این ترتیب بدن انسان در برابر آثار مخرب سفرهای فضایی مثل تشعشعات مقاوم می‌شود. ایده‌ی فوق برای اولین بار سال ۲۰۱۶ در مقاله‌ای مطرح شد. به عقیده‌ی میسون، با استفاده از DNA خرس‌های آبی فرامقاوم می‌توان از فضانوردها در برابر آثار مضر فضایی محافظت کرد.

دست‌کاری ژنتیکی انسان برای سفرهای فضایی تا اندازه‌ای می‌تواند به معنی بخشی از تغییرات طبیعی باشد که پس از زندگی در مریخ به مدت طولانی در فیزیولوژی انسان رخ می‌دهد. به گفته‌ی میسون: مسئله احتمال تکامل نیست، مسئله زمان تکامل است. به گفته‌ی میسون، تغییر در بدن انسان پس از مدتی زندگی در فضا اجتناب‌ناپذیر است اما علم می‌تواند خود این مسئولیت را بر عهده بگیرد. او می‌افزاید: دست‌کاری ژنتیکی، قدرت انتخاب انسان آینده را افزایش می‌دهد و فرصت‌های بیشتری را برای او فراهم می‌کند؛ البته به شرطی که فرصت‌های دیگر را از او نگیرد. بنابراین اگر زمانی به این فناوری دست پیدا کردیم، ناعادلانه است که بخواهیم صرفا با اثبات توانایی انسان برای زندگی خارج از زمین، فرصت زندگی روی زمین را از او بگیریم. بنابراین دست‌کاری ژنتیکی انسان در صورتی اخلاقی است که بدون اختلال در زندگی زمینی، توانایی او برای زندگی در مریخ افزایش پیدا کند.